Dziś w poniedziałek 1 listopada wspominamy tych, których nie ma już między nami. Na przestrzeni lat przez Iławski Klub Sportowy przewinęło się wielu fantastycznych ludzi, entuzjastów, którzy dokładali swoją cegiełkę do budowy iławskiego sportu. Byli to trenerzy, piłkarze, działacze, sponsorzy i kibice. Dziś Rodzina Jezioraka w szczególny sposób pamięta o osobach, które żyją już tylko w naszej pamięci.
Rodzina Jezioraka na przestrzeni blisko osiemdziesięciu lat zgromadziła wokół siebie tysiące osób. Byli to ludzie pełniący różne funkcje, wykonujący najróżniejsze zawody. Osoby o rozmaitych poglądach, ale łączyła ich jedna idea. Był nią Iławski Klub Sportowy. Od 6 grudnia 1945 r., kiedy nasze miasto było jedynie morzem ruin, po dramacie II wojny światowej, w budynku iławskiej parowozowni zebrało się kilku kolejarzy, którzy postanowili pierwszy po wojnie klub sportowy w Iławie.
Najpierw Warmia, później Kolejarz, a na samym końcu Jeziorak, przez dziesięciolecia łączył ludzi, całe pokolenia. Iławski klub wychował wielu znakomitych osobistości, w tym wielu wybitnych sportowców. Oczywiście nie każdy wychowanek Jezioraka był później sportowcem, zawodnikiem z wybitnymi wynikami. Iławski Klub Sportowy na przestrzeni dziejów tworzył młodych ludzi, wpajając od najmłodszych lat wartości, z którymi mieli wejść w dorosłość, a także przejść przez życie. Wychowankowie Rodziny Jezioraka nie tylko byli, czy są sportowcami, są przede wszystkim ludźmi, którzy byli i są specjalistami w wielu dziedzinach, których ukształtowała formacja w Jezioraku, poprzez współpracę z trenerami, będącymi jednocześnie wychowawcami młodzieży.
Trenerów przez dziesiątki lat przewinęło się wielu, jednak warto wspomnieć o Zygmuncie Otolskim, ojcu założycielu klubu, również pierwszym trenerze. Zmarły przed jedenastu laty “Jasiu” wychował setki młodych adeptów, w tym Bogdana “Białego” Białeckiego, autora “Mojego sztambucha sportowego”. Popularny “Biały” w swoich wspomnieniach opisał dzieje iławskiego klubu od 1945 r., do końcówki lat pięćdziesiątych ubiegłego stulecia.
Jeziorak przez lata tworzyło wielu wyśmienitych działaczy, w tym legendarny Benedykt Gac, który stworzył potęgę klubu w latach 90., kiedy Jeziorak odnosił największe sukcesy. Przy współpracy z wieloma pasjonatami Iławski Klub Sportowy stał się marką szanowaną w całej Polsce. Trzeba również wspomnieć o innych trenerach, w tym o Józefie Łobockim, którego zespół był blisko awansu do piłkarskiego raju, zwanego dziś ekstraklasą. Nie jesteśmy, w stanie wymienić wszystkich, działaczy i trenerów, ale chciałbym wspomnieć o osobie trenera Romana Bromberga, który charytatywnie prowadził iławskich piłkarzy w sezonie 2013/2014. Roman Bromberg do końca życia kibicował Jeziorakowi, w jego odbudowie. Zmarł w 2017 r. W tym roku pożegnaliśmy trenera Andrzeja Błaszkowskiego, szkoleniowca, który prowadził iławskich piłkarzy podczas rundy wiosennej sezonu 2009/2009, w rozgrywkach II ligi.
Na przestrzeni lat w iławskim zespole występowało wielu zawodników z Iławy, okolic, a także z całej Polski i zagranicy. Nie da się napisać o wszystkich, gdyż wielu już występuje w innych rozgrywkach. Rodzina Jezioraka nie mogła istnieć bez kibiców, którzy od samego początku wspierali iławskich piłkarzy. Trzeba obowiązkowo wspomnieć o pani Mariannie Karczewskiej, która przez kilkadziesiąt lat wspierała wraz ze swoim mężem piłkarzy Jezioraka w meczach domowych i wyjazdowych. Wspierała również klub w najtrudniejszych chwilach. O takich osobach trzeba pamiętać, a pamięć pielęgnować, by nigdy tacy ludzie nie zostali zapomniani.
Ostatni rok przyniósł nam również kilka przedwczesnych odejść. Przez ostatnie dwanaście miesięcy pożegnaliśmy działaczy, kibiców i piłkarzy, którzy tworzyli nasz klub.
Henryk Rykaczewski (1937-2020), Henryk Mozarczyk (1935-2021), Tadeusz Dreszler (1935-2021), Andrzej Błaszkowski (1959-2021), Tomasz Kaszlewicz (1996-2021), Stanisław Piasek (1942-2021) i inni…
Autor: Karol Synowiec